De kinderarts ziet kinderen met gezondheidsklachten. Een klacht wordt gecategoriseerd als 'begrepen' als de arts een medische diagnose kan stellen. De prevalentie van onbegrepen klachten (SOLK) is echter hoog.
Maar wat zegt dit onderscheid ons? Als we buikpijn verklaren door obstipatie vanwege ophoudgedrag, begrijpen we dan waarom het kind de ontlasting ophoudt? En als een kind buikpijn krijgt bij een vechtscheiding van zijn ouders, begrijpen we dat dan niet? Ook op andere manieren zijn vragen over dit 'begrijpen' te stellen.
De gezondheidszorg is zo georganiseerd dat medische diagnostiek en behandeling altijd op de eerste plaats komen en dat het vaststellen van een diagnose 'beloond' wordt. Alleen dat geeft immers recht op behandeling, waarna er kan worden gefactureerd. Dit heeft grote maatschappelijke gevolgen. Hier speelt ook nog wat anders. Het is voor zowel patiënt als arts gemakkelijker om te praten over een lichamelijke klacht, dan over pijnlijke gevoelens en gedachten of over schaamtevolle conflictsituaties binnen het gezin. Die houden we liever weg.
Als kinderartsen en kinderpsychologen is het echter zaak te zoeken naar verbinding, tijd te nemen om de klacht in z'n context te gaan verstaan, te achterhalen welke betekenissen kind en ouders zelf geven aan de klachten en waar nodig ruimte te openen voor andere betekenisverlening.
Tijdens dit congres zoeken we op verschillende manieren naar betekenisverlening aan gezondheidsklachten van kinderen. Trudy Dehue komt spreken over maatschappelijke betekenisverlening aan gezondheidsklachten, en Marianne Went over EMDR bij de allerkleinsten. Er komen onderwerpen aan bod als transculturele communicatie over ziekte en dood, de impact van chronische ziekte op kind en gezin, en systeemproblematiek.